به یاد « او » که رفت و هستی ام را با خود برد . . .
ساقی بیا که هاتف غیبم گفت با درد صبر کن که صبا می فرستمت
ای غایب از نظر که شدی همنشین دل می گویمت دعا و ثنا می فرستمت
* * * * *
* * * * *
گل به باغ و بوستانش دلرباست بوستان و باغ «او» از من جداست
آنکه من می خوانمش «او» آن گلی ست که بگویند دیدنش از پی خطاست
محتسب خرده زمن گیرد که تو رندی و کافر ره ات از ما سواست
او جدا از من ، من هم از او جدا فکر و ذکرش هم برایم نارواست
ای رفیقان و شفیقان گوش باد قلب من بشکست و جایش کبریاست
ابر گریان شود نه تنها بهر من شاید اکنون او میان تشنه هاست
تا زمانی که نهم سر بر لحد خوب می دانم جدایی کار ماست
این سرائیدن نه از نای من است هر چه گفتم در غزل کار خداست 
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر